Als je gaat scheiden moet je veel loslaten. Het ideaalplaatje dat je had toen je ooit met elkaar in het huwelijksbootje stapte, maar ook de zorg voor je kinderen. Je woont immers niet meer bij elkaar in één huis. Je kinderen zijn niet meer elke dag bij je in de buurt. Martin Rensen en zijn partner gingen 7 jaar geleden uit elkaar. Hun dochter was toen 1 jaar oud. Openhartig vertelt hij hoe hij deze lessen in loslaten heeft ervaren.
,,Gelukkig zijn mijn partner en ik op goede voet uit elkaar gegaan. Alles is in goed overleg gegaan en nog steeds gaan we goed met elkaar om. Hoe kan het ook anders: we hebben van elkaar gehouden en we houden nog steeds van elkaar. We willen er samen zijn voor onze prachtige dochter, maar wel los van elkaar.”
Dat de scheiding in vrede en harmonie verliep, maakt het voor Martin makkelijker om het ideaalplaatje dat hij en zijn partner hadden toen ze het geregistreerd partnerschap met elkaar aangingen los te laten. ,,We zeiden tegen elkaar: wij kunnen dit ook anders. Dat besef maakte het zoveel makkelijker. Natuurlijk moesten we ook ons verdriet en teleurstelling een plekje geven. In deze moeilijke tijd heb ik zeker leren loslaten, maar ook leren vasthouden. Vasthouden aan de liefde. Dat die liefde ineens een andere vorm kreeg, maakt dan niet meer uit.”
Ook in de zorg voor zijn dochter Noora heeft Martin leren loslaten. ,,In eerste instantie hadden we de zorg voor onze dochter 50/50 verdeeld, maar een jaar geleden gaf Noora aan dat ze het anders wilde. Ik ben nergens heel, vertelde ze ons. Ik ben half bij papa en half bij mama. In goed overleg hebben we toen besloten dat Noora om het weekend bij mij is. Het besef dat de nieuwe vriend van mijn ex een grotere rol in het leven van mijn dochter speelt dan ikzelf, en dat heeft niks met die vriend te maken, dat is een topkerel, vond ik behoorlijk confronterend. Dat vond ik als vader toch wel even slikken. Maar het gaat goed. We hebben veel contact; Noora heeft het videobellen ontdekt en we appen regelmatig. Het blijft lastig, maar ook dit kunnen we!”